Deze tekening was het resultaat. Hiervan word ik intens gelukkig! Het laat me stuiteren en dansen op de tafels als het lukt.
Ik ben een verhalenverteller, een verhalen peuteraar. Ik houd ervan, omdat het niet alleen de ander - de lezer, de kijker, de luisteraar verrijkt, maar ook mijzelf. Omdat iedereen een verhaal heeft, en als dat verhaal uit het hart komt en een essentie raakt, dan raakt het als vanzelf ook een snaar bij anderen. En bij mij.
"Als vanzelf" is natuurlijk niet helemaal (helemaal niet) vanzelf. Het gaat er ook om hoe je het verhaal doorvertelt, in woord en al dan niet bewegend beeld. Waar je het vertelt, in welke context en met welk verband.
Soms komt zo'n verhaal naar je toe, soms moet je er naar op zoek, maar er is altijd een moment waarop alles bij elkaar komt, en dat is magisch!
Hoe meer ik hem vertelde, hoe meer pijltjes er kwamen. Verbindingen, van merk en strategie naar het verhaal (content), van het verhaal naar de buitenwereld. Het ziet er op het eerste oog misschien wat chaotisch uit, maar het symboliseert de weg van onbegrip naar begrip, van onverschilligheid naar verschilligheid en van onbewust naar bewust.
Van ? naar !
En een verbandenlegger, dat ben ik ook. Het niet alleen zelf inzien, maar het ook kunnen uitleggen en overbrengen, dat hoort er ook bij. Op alle niveaus, aan alle mensen. Of dat nou een bestuurder of directeur is, een medewerker, een vreemde op straat of in de kroeg, of collega's en leveranciers. Fotografen, videografen, tekstschrijvers, vormgevers, social media goeroes. Allemaal hebben ze een aandeel in en maken ze contact met het verhaal dat verteld wil worden.
En hartjes. Zie je de hartjes? Die staan voor waarde. Voor verrijking, voldoening, authenticiteit, reciprociteit (dat je er er allebei beter, wijzer of gelukkiger van wordt).
Alleen al door hem te vertellen hoe het werkt, en hoe fantastisch het is als het lukt, liet mijn enthousiasme bruisen. "Ik heb gewoon het mooiste beroep dat je je kunt denken. Ik mag contact maken, vragen, doorvragen, verhalen vertellen, verbanden leggen van het kleine naar het grote geheel of andersom en alle mensen met wie ik in dat proces in contact kom, inspireren mij, dagen mij uit, daar leer ik iets van."
"Maar vergaderen mam, dat doe je toch ook heel vaak? Daar kom je echt niet altijd fluitend vandaan hoor." Met één vakkundige geplaatste puberopmerking draaide hij het gas onder mijn vurig pleidooi wat lager.
Dat is.... Maar toch heb ik het mooiste beroep wat ik me kan denken. Mokte ik. Want als het lukt, als de stukjes op hun plek vallen, gaan mijn hart en mijn hoofd ervan dansen.
